De vliegreis:

Zoals jullie misschien wel weten, vind ik vliegen een beetje eng. Doodgaan niet hoor, want dan ben ik meteen verhuisd naar het Paradijs. Maar neerstorten en half dood zijn of zo lijkt mij verschrikkelijk! En ik snap niet dat dàt ding in de lucht blijft hangen.
Goed, ik geloof, dus moet ik ook vertrouwen op mijn Lieve Heer! Goede oefening! Hellup!!!

Vooraf dus echt God gevraagd me/ons rust te geven en wat kan ik zeggen: "Het HELPT!" Ik heb het overleefd; geestelijk en lichamelijk! Hallelujah!

De busreis van 6 uur van Boedapest naar Cluj was overigens nòg beter voor je gebedsleven. Die lui rijden echt als gekken! Dan kàn je nog 10x beter vliegen?! En dat zegt waarschijnlijk wel genoeg...

Roemenië:

Eenmaal bij de zendelingen aangekomen, kom je echt in een warm bad van Liefde. Het is zó fijn om daar te zijn. Er is zo'n eenheid, liefde, warmte en staan altijd voor je klaar! Alleen dat al is de reis waard!!!
Fijne bijbelstudies gehad. Super, want ze hebben héél véél kennis.

De belangrijkste reden was voor mij natuurlijk de baby-kliniek. Dit is een kliniek waar o.a. gehandicapte en zieke babytjes, van 1 maand tot 3 jaar oud, worden achtergelaten. Sommige kinderen zijn autistisch.  Dit worden ze doordat er geen aandacht en weinig liefde aan ze getoond wordt. In Roemenië weten ze namelijk niet goed wat ze met dit soort kinderen aan moeten.

In deze baby-kliniek ligt ook mijn schatje, mijn beauty: Michaela. Ze heeft een soort omgedraaid downsyndroom, longproblemen, aan elkaar gegroeide vingertjes en teentjes en nog veel meer.
Het is echt een zielig hoopje als je haar ziet. Maar zo'n lekker mormeltje. Ik ben helemaal verliefd op haar geworden! Ze begon ook steeds te lachen naar me. Dit tot verbazing van de verpleegsters want lachen doet ze niet zo vaak. Ze wil gewoon opgepakt en vertroeteld worden en dat deed ik dan.
Moedergevoelens heb ik nooit zo begrepen, maar als ik Michaela vast heb, zou ik haar inderdaad zó meenemen. Ik word dan helemaal vertederd en wil haar mama zijn. Dat zal waarschijnlijk toch wel wat van dat moedergekriebel zijn. Ga ik ook nog zo raar praten van:"Poepiedoepie, kikkeboe-gedoe." Ach, en ik vind het nog leuk ook!
We hebben hier o.a. speelgoed, luiers en kleding gebracht.

De tv ploeg van de NCRV heeft ons een weekend gevolgd.
Zaterdag 26 februari:

• 09.00 uur: dag opening
• 10.00 uur: luiers kopen
• 11.00 uur: baby kliniek
• 12.30 uur: lunch thuis
• 13.30 uur: boodschappen voor arme familie met gehandicapt zoontje van 7 jaar, Cornel
• 14.00 uur: naar familie van Cornel
• 15.30 uur: straatevangelisatie
• 18.00 uur: diner thuis
• 19.30 uur: spelavond thuis

Zondag 27 februari:

• 09.30 uur: thuis kerkdienst
• 13.00 uur: interview

Verder hebben we de zendelingen meegeholpen in een gehandicapten huis, ziekenhuis met kinderen met kanker. We hebben bijbelstudies gehad en tijd met God doorgebracht.

Ik wilde nooit mijn hele leven aan God geven. Uit angst dat Hij mij naar het buitenland zou sturen als zendeling. Do, dom, dom. God speurt niet van Zijn hemelse balkon om te kijken wie Hij nu weer eens ongelukkig kan maken. Hij wil ons gelukkig zien! Wat een wonder. Als Hij denkt dat jij ergens naar toe moet, geeft Hij je dit verlangen. Nooit gedacht dat ik naar Roemenië zou gaan/willen! Wat een gave God hebben wij toch!!!

TIP: De baby kliniek heeft vooral LUIERS nodig. De kindertjes liggen nu in vodden waardoor ze hele schrale billetjes hebben.
Als u het op uw hart heeft om iets te doneren, kan dat op rekeningnummer: 43.05.45.045, ABN/AMRO, te Katwijk, t.n.v. C.J.A. Cecchi, o.v.v. babykliniek Roemenië. Bij voorbaat dank!

Tot de volgende week lieverds,

Gods Zegen!!!
Monique Kramer X

"Foto's"

terug